Ο Γ. Παπανδρέου αναφέρει ότι η σχέση του με τον Κ. Σημίτη δεν ήταν τυπική, αλλά βασιζόταν σε ένα κοινό όραμα για την Ελλάδα. Συνεργάστηκαν στενά για την ενίσχυση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, με επιτυχίες όπως η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και η διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων.
Και οι δύο πολιτικοί αντιλαμβάνονταν τις δυνατότητες της χώρας και δεν αποδεχόνταν την εικόνα μιας ασθενικής Ελλάδας. Έβαλαν βάρος στη σταθερότητα και την ειρήνη, ενώ επιδίωξαν την εκσυγχρονισμό και την ανάδειξη της χώρας ως μιας καινοτόμας ευρωπαϊκής δύναμης.
Παρά τις διαφορές που είχαν περάσει, ο Παπανδρέου υπογραμμίζει τη στήριξή του προς τον Σημίτη και τη σημασία των κοινών τους προσπαθειών. Αναφέρει επίσης την προνοητικότητα του Σημίτη το 2008, όταν προειδοποίησε για την πιθανότητα προσφυγής στο ΔΝΤ.
Τέλος, εκφράζει την λύπη του που δεν είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με τον Κ. Σημίτη μετά την πρωθυπουργία τους, παρά την επιθυμία τους να συζητήσουν το μέλλον της Ελλάδας. Οι προσπάθειές τους συνέβαλαν στην ανάδειξη μιας ισχυρής και αξιόπιστης Ελλάδας στην Ευρώπη και τον κόσμο.
