Ολη η ταινία για τον Στέλιο Καζαντζίδη είναι μία στιγμή: η σκηνή που καλεί τον Χρήστο Νικολόπουλο και τον Χρήστο Πυθαγόρα να τους ανακοινώσει ότι θα αποχωρήσει από τη δισκογραφία. Είχε ήδη προηγηθεί η ηχηρή αποχώρηση από τα κέντρα διασκεδάσεως το 1965, μετά το επεισόδιο με έναν μπράβο στην «Τριάνα του Χειλά», ένα θρυλικό κέντρο διασκεδάσεως στις Τζιτζιφιές.
Ο μπράβος, ενοχλημένος που ο Καζαντζίδης αρνήθηκε να του πληρώσει προστασία, μπήκε ένα βράδυ και με την απειλή όπλου τον υποχρέωσε να πει 22 φορές το «Ενας μάγκας στον Βοτανικό». Υστερα από αυτό ανακοίνωσε στη Μαρινέλλα την απόφασή του να μην τραγουδήσει ξανά για τους «νεοπλούσιους» και τους «σαμπανάκηδες».
Η δεύτερη φορά ήταν, όμως, κομβική. Καθοριστική. Αγανακτισμένος από τον τρόπο που λειτουργούσαν οι εταιρίες, πήρε των ομματιών του και αναχώρησε για τον Αγιο Κωνσταντίνο και τη βάρκα του.
Η απόφαση ήταν σκληρή – θα περπατούσε στον δρόμο της εξορίας και της σιωπής. Αγρια πράγματα αυτά για κάποιον που ανέπνεε μέσα στο τραγούδι. Επέβαλε ποινή και στον εαυτό του, όχι μόνο στην εταιρία του. Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη για να απαρνηθείς την αγάπη των άλλων. «Το να απαρνείσαι την αγάπη των άλλων είναι η πιο μεγάλη μεταρρύθμιση» λέει ο Ρομπέρτο Μπενίνι σε μια ιταλική ταινία, υποδυόμενος τον αποφασιστικό δήμαρχο που θίγει τα κακώς κείμενα της πόλεώς του.
Ο Καζαντζίδης την απαρνήθηκε και αποφάσισε να διανύσει την προσωπική του έρημο για έναν απλό λόγο: γιατί δεν πληρούνταν οι όροι και οι προϋποθέσεις που έθετε στον εαυτό του για να ερμηνεύει τραγούδια. Η σκηνή με τον Νικολόπουλο και τον Πυθαγόρα είναι περίπου ροκ: αφού τους ανακοινώνει την απόφασή του να αποσυρθεί, τους ζητά να του γράψουν ένα τελευταίο τραγούδι που να κρατά ζωντανούς τους δεσμούς του με τα εκατομμύρια του κόσμου που τον αγάπησε και δάκρυζε στο άκουσμα των τραγουδιών του στον κολοφώνα της δόξας του.
«Να πω έτσι “αντίο” και να την κοπανήσω, να εξαφανιστώ» όπως τους είπε. Το τραγούδι αυτό ήταν το «Υπάρχω». Ενα αυθεντικό «λαϊκό» τραγούδι. Λαϊκό όχι με την έννοια της εξαιρετικής λαϊκής μουσικής που έγραψε ο Χρήστος. Λαϊκό για το σφρίγος του στίχου του Πυθαγόρα, με το οποίο απευθύνθηκε απευθείας με τη φωνή «καμπάνα» στον κόσμο του. Χωρίς ενδιάμεσους. «Υπάρχω κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω/σκλάβα τη ζωή σου θα ‘χω/κι ας βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς. (…) Υπάρχω, στη χαρά σου και στη λύπη, η μορφή μου δεν θα σου λείπει/κι ούτε πρόκειται ποτέ να ξεχαστώ».
Το ηχογράφησε και έριξε αυλαία. Ο αναχωρητισμός, ως μέθοδος διεκδίκησης
