Η πρόταση του Αμερικανού Προέδρου προβλέπει εκεχειρία υπό όρους, απελευθέρωση ομήρων, σταδιακή αποχώρηση του ισραηλινού στρατού και εγκαθίδρυση διεθνούς διοίκησης στη Λωρίδα. Το Ισραήλ δεσμεύεται ότι δεν θα προσαρτήσει τη Γάζα, αλλά κρατά τον έλεγχο των «οροσήμων ασφαλείας» – δηλαδή τον τελευταίο λόγο για το πότε και πώς θα φύγει. Με άλλα λόγια, η ισορροπία δεν αλλάζει.
Η αποδοχή της πρότασης από τη Χαμάς θα είναι παραδοχή ήττας. Η οργάνωση θα χάσει τον στρατιωτικό της έλεγχο και θα αναγκαστεί να παραδώσει την εξουσία σε έναν διεθνή τεχνοκρατικό μηχανισμό. Για το Ισραήλ, αυτή θα είναι στρατηγική νίκη χωρίς το βάρος μόνιμης κατοχής. Για την Ουάσιγκτον, ένα διπλωματικό χαρτί που θα δείξει ότι ακόμη μπορεί να διαμορφώνει εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.
Όμως η επόμενη μέρα στη δεν θα είναι εύκολη. Το κενό εξουσίας θα είναι τεράστιο. Τζιχαντιστικά δίκτυα, ιρανικές επιρροές και τοπικά παρακλάδια θα επιχειρήσουν να καλύψουν το κενό. Κανέναν δεν θα εκπλήξει αυτό καθώς είναι στην τελευταία τέτοιου τύπου αλλαγή το 2006 που «γεννήθηκε» η Χαμάς που σήμερα «ψυχορραγεί». Η διεθνής διοίκηση, όσο κι αν στηριχθεί από αραβικές χώρες, θα χρειαστεί χρόνο, μέσα και εγγυήσεις για να λειτουργήσει. Η Γάζα δεν θα γίνει ξαφνικά ουδέτερο πεδίο, θα παραμείνει εύθραυστη και επικίνδυνα ασταθής.
Αν η Χαμάς απορρίψει την πρόταση, το σκηνικό οδηγείται σε νέα κλιμάκωση. Το Ισραήλ, με την ανοιχτή κάλυψη των ΗΠΑ, θα επιχειρήσει να ολοκληρώσει στρατιωτικά την αποστολή: την εξουδετέρωση της Χαμάς. Αυτό σημαίνει νέους βομβαρδισμούς, χιλιάδες ακόμη θύματα, καταστροφή υποδομών, μαζικούς εκτοπισμούς. Η Χαμάς θα θελήσει να εμφανιστεί ως «η αντίσταση» που δεν υπέκυψε σε ταπεινωτικούς όρους.
Όμως το τίμημα μπορεί να είναι μοιραίο. Στρατιωτικά είναι ήδη σε μειονεκτική θέση και η συνέχιση του πολέμου θα της κοστίσει ακόμη περισσότερο. Διεθνώς, η Δύση θα στηρίξει το Ισραήλ στον αραβικό κόσμο όμως η οργή θα ξεχειλίσει. Και η φωτιά δεν θα μείνει στη Γάζα: μπορεί να περάσει στη Δυτική Όχθη, να φτάσει στη Χεβρώνα, στη Ναμπλούς, στην Ιεριχώ.
